خاتمه تونل وحشت - فروشگاه خورشید

به گزارش فروشگاه خورشید، تهران (پانا) - انگار کارنامه با معدل 20 آخر سال مدرسه را در دستش گرفته باشد، کارت واکسیناسیون به دست با چشمانی که از خشنودی برق می زند از در عظیم سوله خارج می گردد: یک دهه شصتی واقعی وقتی برگه مهر خورده به دستش می دهند خشنود می گردد تازه اگر قبلش چند ساعتی در صف ایستاده باشد لذتش بیشتر هم می گردد. سهراب که توانسته دو سال از دست کرونا در برود لحظه واکسن زدن را یکی از شیرین ترین لحظات زندگی می داند و می گوید: به دوستانم قول داده بودم کرونا نگیرم تا درمانش از راه برسد امروز باید از چند نفر شیرینی بگیرم چون برنده شدم.

به گزارش ایران، با تند شدن ضرب آهنگ واکسیناسیون در کشور بالاخره نوبت به دهه شصتی ها هم رسید که در سامانه ثبت نام نمایند، البته قبل از اعلام رسمی ثبت نام این گروه سنی، مراکزی در تهران بدون در نظر گرفتن محدودیت سنی به همه افراد واکسن می زدند. دهه شصت را شاید بتوان پرجمعیت ترین نسل تاریخ این کشور محسوب کرد. آن طور که آمارها می گویند دهه شصت با بیش از 16 میلیون نفر جمعیت بالاترین سهم را در کل جمعیت کشور دارد. نسلی که در زمان جنگ به جهان آمد، در کلاس های پرجمعیت درس خواند و همواره امکانات و تجهیزات برایش کم بود اما این بار هر چند کمی دیر به واکسیناسیون رسید و به سر خط اخبار راه پیدا کرد. خبری خوشایند که با توجه به جمعیت بالای این دهه، نشان از کنترل بیش از پیش بیماری دارد. به قول بهمن: اگر بتوانند به دهه شصتی ها دو دوز واکسن را بزنند نصف بیشتر راه را رفته اند. بعد از حرف های بهمن چند نفر دیگری که در صف کوتاه پشت در ایستاده اند هم با خنده تأیید می نمایند یکی از آنها می گوید: به نظرم باید اول از این دهه شروع می کردند بعد می رفتند سن بالاها را می زدند. پسر کناری با خنده می گوید: مرد حسابی الان متولد سال 60 خودش 40 سال دارد، سن بالا حساب می گردد.

با بهمن بعد از تزریق دوز اول هم صحبت می شوم. او که فوق لیسانس اقتصاد دارد و مشاور مالی است از دوستانی می گوید که پیش از رسیدن نوبت از بازار آزاد واکسن خریده بودند: خیلی از دوستانم قبل از رسیدن به نوبت شان واکسن زدند. نمی خواهم قضاوت کنم برخی ها با توجه به حجم بالای کار و این طرف و آن طرف رفتن نگران خانواده بودند ولی من مجرد زندگی می کنم برای همین ترجیح دادم منتظر بمانم با همسن هایم واکسن بزنم. صبح که از خانه زدم بیرون حالم خوش بود و الان هم می خواهم بروم یک ناهار از رستوران مورد علاقه ام بگیرم و به قول خارجی ها جشن بگیرم البته تنهایی. چشمکی می زند و سوار ماشین گران قیمتش می گردد.

سعید و حمیدرضا و الیاس متولد سال 67 و هر سه اهل یک محله هستند، یک مدرسه رفته اند و حالا چند سالی هست باهم کافه ای تأسیس نموده اند. هر چند خیلی هم بازده خوبی نداشته چون آن طور که می گویند دقیقاً یک سال قبل همه گیری شروع کردند و حالا چشم انتظار روزهای خوب هستند. آنها را وقتی کارت ملی به دست از ماشین پیاده می شوند تا به سمت سوله واکسیناسیون بفرایند، می بینم. سعید با خنده می گوید: از خوشحالی یک بغضی ته گلویم هست که نگو. فقط نگرانم لحظه واکسن زدن اشک نریزم، اصلاً باورم نمی گردد؛ ولی جدا از شوخی شاید برترین اتفاقی که بعد از دوز دوم واکسن منتظرش هستم این است که با خیال راحت پدر و مادرم را بغل کنم و دیگر نگران نباشم که نکند ناقل باشم، نکند آنها را بیمار کنم. حمیدرضا ادامه می دهد: با خیال امروز می خواهم چشم شبکه های اجتماعی را دربیاورم از لحظه لحظه واکسن می خواهم استوری بگذارم بگویم بالاخره کوچه ما هم عروسی شد. بالاخره می گردد دورهم جمع شد؟ میهمانی رفت؟

این روزها شبکه های اجتماعی پر از متن ها و عکس هایی است که با عبارت واکسن زدم شروع می گردد. جملاتی که در آن غم و شادی توامان دیده می گردد. غم از دست دادن عزیزان و شادی رسیدن به دریچه نوری برای رهایی از این تونل طولانی وحشت. کاربران زیادی با عکس گرفتن از زمان تزریق واکسن این لحظه را جاودانه کردند و بحث روی تأثیرگذاری واکسن های موجود در ایران هم کماکان داغ است. عده ای آسترازنکا را واکسن برتر می دانند و برخی هشدار می دهند که این بحث ها نتیجه ای جز مغشوش کردن فکر افرادی که قرار است واکسن بزنند، ندارد. برترین واکسن اولین واکسن است و آمارها نشان داده که تزریق واکسن به صورت چشمگیری آمار مرگ و میرها را کاهش داده است.

الیاس آرام تر به نظر می رسد و همین طور که به سمت سوله قدم می زنیم با دست به آگهی ترحیمی روی دیوار اشاره می نماید: من که دائم به کسانی که این مدت فوت نموده اند فکر می کنم، دایی مادرم که چقدر آدم مهربانی بود مثل دایی خودم بود همین 6 ماه پیش فوت کرد. پدر یکی از دوستانم هم دوز اول را که زد انگار ویروس در بدنش بود یکدفعه مرد. خلاصه خیلی ها فوت کردند این مدت.

سعید می پرد توی حرفش: معرفی می کنم الیاس دوست باشعور ماست که عادت دارد همه موقعیت های خوب را غم انگیز کند. می فرایند داخل سوله روی جایگاه می نشینند و بد از چند دقیقه که نوبت واکس زدن شان می گردد صدای خنده مسئول تزریق هم بلند می گردد. به سمت در خروج می آیند که حمیدرضا عکسی که از لحظه واکسن زدن گرفته را نشانم می دهد، نمای بسته از تزریق واکسن روی بازو در کنار چند تار مو: این هم عکس هنری من از واکسن کرونا.

لیلا متولد 1364 است و کارمند یک شرکت که امروز مرخصی ساعتی گرفته و برای زدن واکسن به این سوله آمده است. لیلا می گوید: مدیرم این مدت خیلی اصرار داشت که همه بچه ها واکسن بزنند، بیشتر همکاران بالاخره هر کدام به شکلی واکسن زدند فقط من مانده بودم که دیگر امروز با اصرار آمدم واکسن بزنم. نمی خواستم کلاً واکسن بزنم اما حس کردم اگر به مدیر شرکت بگویم شاید برخورد خوبی نکند دیگر گفتم باداباد بیایم بزنم که در این شرایط مالی لااقل بیکار نشوم. از او می پرسم علت واکسن نزدنش چیست؟ او در جواب یکسری اطلاعات غلط علمی و یکسری شایعات را بهم می بافد: اینها چیزهایی نیست که من بگویم، خیلی ها در امریکا و فرانسه هم به واکسن اعتقادی ندارند. خوشحالم از اینکه با همه این اطلاعات ناقص برای تزریق واکسن آمده و سعی می کنم با خونسردی از او خداحافظی کنم.

دهه شصتی ها را می توان در خاطرات مشترک شان جست و جو کرد، از کارتون ها و شخصیت های محبوب، از محدودیت ها و تجربه های سیاسی و اجتماعی و البته حالا با تجربه یک همه گیری که لابد تا آخر عمر خاطره اش با آنها خواهد ماند. لابد قرار است بعد از تمام شدن این روزهای نکبت زده با تک تک این لحظه ها خندید، با انواع ماسک زدن شوخی کرد و نقل قول های عجیب این روزها را به یاد آورد و البته درد مشترکی که نمی گردد جدا جدا آن را درمان کرد. دهه شصتی ها اما خوب بلدند کنار هم بایستند و بخندند.